Εάν περιμένεις αυτό για να πεισθείς πως είμαστε σε πόλεμο και ν’ αντιδράσεις…τότε θα είναι πια πολύ αργά…
γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Στις κοινωνίες που βιώνουν πολεμικές συνθήκες υπάρχει
μια εξοικείωση με αυτή την κατάσταση.
Θεωρείται πως η επιλογή του πολέμου είναι μια φυσική επιλογή, όπως ακριβώς και οι διάφορες πιθανές ειρηνικές επιλογές.
Καμιά φορά, θεωρείται δε ακόμη πιο φυσική επιλογή…
Λες και τα πράγματα οδηγούν αναπόδραστα σ’ αυτήν.
Και οι πάντες το κατανοούν και το αποδέχονται…
Πως δεν μπορεί δηλαδή να γίνει διαφορετικά…
Κάποτε, μέχρι και τα χρόνια του ’40, όταν οι Ελληνική κοινωνία ήταν πιο κοντά στον πόλεμο, συνέβαινε κι εδώ αυτό…
Κάποτε…
Τώρα πια, όχι…
Σε κάποιες άλλες εποχές, μπορούσε να γίνει αντιληπτό και αποδεκτό πως όταν έχεις έναν αντίπαλο που επιμένει να σου κλέβει εδάφη και κυριαρχία με κάθε τρόπο (φανερό ή αφανή/ύπουλο, εξόφθαλμο ή συγκεκαλυμμένο) κι όταν αυτός δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα, δεν σου απομένει παρά η επιλογή του όπλου…
Του αίματος…
…ή αποδέχεσαι την απώλεια…
(…υπ’ όψιν πως ο «απλός λαός» μεταξύ των χαμένων ζωών στον πόλεμο και της απώλειας εδαφών και εθνικής κυριαρχίας εν καιρώ ειρήνης, εάν αφεθεί να «επιλέξει» χωρίς «σθεναρή πολεμική κατήχηση» – ίσου επιπέδου με την «υπερ του αντιθέτου προπαγάνδα» – επιλέγει πάντα ενστικτωδώς το δεύτερο (απώλειες εδαφών, κλπ)…ασχέτως εάν οι καταστροφές μεταξύ τους στην τελική μπορεί να είναι εφάμιλλες ή ακόμη και χειρότερες κατά την «ειρηνική επιλογή»)
Όσον αφορά στις διεθνείς διαιτησίες των οργανισμών και των ισχυρών – των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων – (ως βασική επιλογή στην εργαλειοθήκη της ειρήνης) αυτά πάντοτε λειτουργούσαν προς όφελος των δεύτερων και μόνον…
Ή έχεις νύχια να ξυστείς μόνος σου – λέει ο σοφός λαός – ή ξέχνα το…κανείς δεν θα σε ξύσει…
Η κοινωνία ούτε και τότε ήθελε βεβαίως να «ξεβολευτεί»…
Είναι γλυκειά η νάρκη της ειρήνης…
Ας τα πάρουν όλα αρκεί να ζήσουμε, έλεγαν πάντα…
Τα ίδια λένε και σήμερα…
Μόνον που τότε, είχε γίνει συνείδηση ο πιο βασικός κανόνας του πολέμου…Όταν πρέπει να εμπλακεί σε πόλεμο μια χώρα για την υπεράσπιση εδαφών και εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, δεν έχει καμία σημασία τι θα πει μια μάνα ή ένας πατέρας…
Αυτοί λογικό είναι να ενδιαφέρονται μόνον για την ζωή του παιδιού τους…
Και όχι για τις πέτρες και τα βραχονήσια ή τα βαλτόνερα των συνόρων…
Δουλειά κάποιων άλλων όμως είναι να βλέπουν συνολικά την εικόνα..
Και να νοιάζονται συνολικά για την εθνική ασφάλεια…
Να νοιάζονται συνολικά για τις ζωές των Ελλήνων…
Να γνωρίζουν πως ναι μεν θα χαθούν κάποιες – πιθανόν πολλές – ανθρώπινες ζωές πολιτών και ενστόλων αλλά θα χαθούν για να σωθούν πολλοί περισσότεροι…και περισσότερα…
Εάν σκέφτονταν έτσι όλοι όσοι πολέμησαν γι’ αυτά τα εδάφη στις χιλιετίες Ελληνικής ιστορίας, σήμερα όχι μόνον δεν θα υπήρχαν αυτά τα εδάφη που πάνω τους ζούμε, αλλά δεν θα υπήρχε ούτε καν ο Έλληνας…
Αυτή ακριβώς η φιλοσοφία, η ετοιμότητα να κάνουμε την Πολεμική Επιλογή όταν χρειαστεί δεν υπάρχει σήμερα…
Δεν έχει καμία σημασία εάν διατηρούμε έναν ικανό – για τα ευρωπαϊκά αλλά και τα τοπικά δεδομένα -στρατό έτοιμο ν’ απαντήσει εάν δεχτεί επίθεση…
(αν κι ένας τέτοιος στρατός χρειάζεται και συντήρηση δυνάμεων που ίσως οι περικοπές του την στερούν…επειδή ακριβώς κυριαρχεί η αντιπολεμική προπαγάνδα)
Δεν είναι όμως πάντα τόσο απλά και μονοδιάστατα τα πράγματα…ο εχθρός δεν έρχεται πάντα έφιππος και ξιφήρης ώστε να σου δώσει την «νόμιμο αφορμή» μπαίνοντας σε άμυνα να αντισταθείς…
Άσε που εάν εκδηλωθεί η πρώτη επίθεση του εχθρού θα είναι και ολέθρια τα αποτελέσματά της…
Η πίεση μπορεί να είναι εκτενής και συντριπτική…να μην αφήσει και πολλά περιθώρια για αποτελεσματική αμυντική απάντηση…
Και το κυριότερο, η πολεμική προετοιμασία της κοινωνίας θέλει χρόνο…πολύ, πάρα πολύ χρόνο…και δεν μπορεί να αποδώσει μέσα σε λίγες ώρες αφού εκδηλωθεί η εχθρική πρώτη επίθεση…http://
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου